เทศกาลภาพยนตร์เวนิส: เป็นเรื่องยากที่จะรู้สึกเห็นใจครูสอนภาษาอังกฤษที่อ้วนมากของเบรนแดน เฟรเซอร์ในการกลับมาดูภาพยนตร์ที่คาดหวังไว้มากแต่น่าผิดหวัง

 

ปีเตอร์ แบรดชอว์

ปีเตอร์ แบรดชอว์

จ่าฝูง

อา. 4 ก.ย. 2565 20.30 น. BST

124

ภาพยนตร์ที่ตลกขบขันและตลกขบขันของ Darren Aronofsky ดัดแปลงโดย Samuel D Hunter จากบทละครในปี 2012 ของเขาเอง เป็นความผิดหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและน่าประหลาดใจที่สุดของเทศกาล การเล่าเรื่องมีการวางแผนและไม่น่าเชื่อถือ และภาพยนตร์ทั้งเรื่องมีภาษากายที่แปลกแยก ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดด้วยถุงมือสำหรับเด็กและขอให้เราทำแบบเดียวกัน

 

เบรนแดน เฟรเซอร์คือชาร์ลี ครูสอนภาษาอังกฤษที่ดูแลหลักสูตรเรียนออนไลน์ ดำเนินการผ่าน Zoom เขาอ้างกับกลุ่มว่ากล้องแล็ปท็อปของเขาไม่ทำงาน ซึ่งเป็นสาเหตุที่สี่เหลี่ยมบนหน้าจอที่ใบหน้าของเขาควรว่างเปล่า แต่ที่จริงแล้ว เขาไม่ต้องการให้พวกเขาเห็นว่าเขาเป็นอย่างไร: ชาร์ลีเป็นโรคอ้วนอย่างผิดปกติ แอ่งน้ำขนาดยักษ์ของเนื้อ Jabba the Hutt แทบจะลุกออกจากโซฟาพร้อมกับโครงสำหรับเดินเพื่อไปยังห้องน้ำ กำลังกินพิซซ่าส่งถึงที่ และไก่ทอดกับแท่งช็อคโกแลตในลิ้นชักโต๊ะ มุมมองแรกของเราเกี่ยวกับชาร์ลีคือการที่เขาใคร่ครวญโป๊เกย์ ซึ่งทำให้เกิดอาการหัวใจวายที่เกือบจะฆ่าเขา

 

แต่นี่ไม่ควรจะเป็นเรื่องตลกที่ตลกขบขันและชาร์ลีไม่ควรโลภหรือเกียจคร้านหรือเห็นแก่ตัว (แม้ว่าประเด็นพูดคุยที่ไม่สนใจเหล่านี้จะไม่ออกอากาศจริงๆ) เขารู้สึกหดหู่ใจหลังจากการตายของคู่หูของเขา อดีตนักเรียนจากชั้นเรียนโรงเรียนกลางคืนสำหรับผู้ใหญ่ซึ่งเขาทิ้งภรรยาและลูกสาวตัวน้อยของเขา มันเป็นการละทิ้งซึ่งเขายังคงรู้สึกผิด

 

เพื่อนคนเดียวของชาร์ลีตอนนี้คือลิซ น้องสาวของคู่หูผู้ล่วงลับของเขา (หง เชา) พยาบาลใจแข็งที่ไม่พอใจที่เขาปฏิเสธที่จะไปโรงพยาบาล ชีวิตที่อ้างว้างและอ้างว้างของเขากลับซับซ้อนยิ่งขึ้นเมื่อมาถึงหน้าประตูของชายหนุ่มแปลกหน้า โธมัส (ไท ซิมป์กินส์) ผู้เผยแพร่ศาสนาคริสต์ในโบสถ์ที่ชาร์ลีเป็นสมาชิกอยู่ด้วย ลูกสาวที่ขี้โมโหและขี้ทะเลาะของเขา เอลลี (ซาดี ซิงก์) ก็ดูเหมือนจะต้องการสานสัมพันธ์อีกครั้ง

 

โฆษณา

นอกจากเรื่องทั้งหมดแล้ว ยังมีความรักในวรรณกรรมของชาร์ลี โดยเฉพาะเรื่อง Moby-Dick ของ Melville และชาร์ลีก็รู้ดีว่าเขาคือวาฬ ซึ่งเป็นตัวอ้วนใหญ่ที่ไม่มีใครอยากตามล่าหรือหมกมุ่น หรือแม้แต่คิดถึงเลย หรือบางทีชาร์ลีกำลังตามล่าความหมายที่เข้าใจยากของชีวิตที่อับปางของเขาเอง ลึกลงไปในมหาสมุทรแห่งความเหงา

 

เฟรเซอร์นำความสุภาพอ่อนโยนและการเปิดกว้างมาสู่บทบาทของชาร์ลี และการแสดงของเขานั้นดี แม้ว่าแน่นอนว่ามันจะถูกยกระดับด้วยน้ำยางที่ฉูดฉาดและสเปเชียลเอฟเฟกต์ ซึ่งอยู่ที่นั่นเพื่อกระตุ้นความสยดสยองและความเห็นอกเห็นใจและความรักในฤดูกาลแห่งรางวัล เหมือนกับฉากวิดีโองานพรอม “Fat Monica” เวอร์ชั่นผู้ชายที่จริงจังใน Friends

 

มีความเงางามที่เกินจริงเกินจริงสำหรับความศักดิ์สิทธิ์อันแสนหวานของชาร์ลี ความโหยหาทางอารมณ์และความใจดีที่ได้รับบาดเจ็บของเขาถูกขีดเส้นใต้ด้วยดนตรีประกอบที่บีบบังคับ และแนวคิดเรื่องความตายของหนังเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ซาบซึ้งและแม้กระทั่งการแอบอ้างในศาสนา แต่ถึงกระนั้นนี่ไม่ใช่ปัญหาแน่ชัด – มันเป็นโครงเรื่องที่ซับซ้อนที่ล้อมรอบชาร์ลี: เรื่องตลกที่แปลกประหลาดและไม่น่าเชื่อเกี่ยวกับภูมิหลังของโธมัสและความไม่มีความสุขและทัศนคติที่ไม่ดีของเอลลี ทั้งหมดถูกเปิดเผยโดยทางอ้อมและงุ่มง่าม ชาร์ลีเชื่อในความดีที่สำคัญของเอลลี่จนถึงที่สุด แต่ความคลุมเครือเกี่ยวกับความตั้งใจและพฤติกรรมใดๆ ที่เธอคาดคะเนได้นั้นไม่น่าพอใจและไม่น่าสนใจ เฟรเซอร์ทำงานอย่างตรงไปตรงมาในบทบาทของชาร์ลี และหงเชาก็นำความดุดันและเส้นเอ็นที่ต้อนรับมาสู่ละครเรื่องนี้ แต่หนังซูโครสเรื่องนี้กลับมีพลังต่ำมาก